Μία έκθεση ζωγραφικής από ασθενείς ψυχιατρικού νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη, εντυπωσιάζει τους επισκέπτες της από τις αρχές του Νοεμβρίου, ενώ θα συνεχίσει να λειτουργεί μέχρι την Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2023.
Η Έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Τοπία Ψυχής», φιλοτεχνημένη από ασθενείς του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, φιλοξενείται από το Ίδρυμα Πολιτισμού Υδρία στον πεζόδρομο της Παπαμάρκου, στο κέντρο της πόλης, περιμένοντας τους επισκέπτες που θα δουν, θα θαυμάσουν και, γιατί όχι, θα νιώσουν την επιθυμία να πάρους φεύγοντας έναν από τους πίνακες στο σπίτι τους.
Τα έργα της έκθεσης είναι από ανθρώπους – ασθενείς που είχαν την επιθυμία μέσα από τις ώρες τους στα εργαστήρια ζωγραφικής, να εκφραστούν και να εκφράσουν. Να βάψουν τους καμβάδες τους αλλά να βάλουν χρώμα και στις ζωές τους σε δύσκολες, για αυτούς, εποχές. Να μπορέσουν, αν όχι να θεραπευτούν που ίσως είναι μία άλλη πιο περίπλοκη διαδικασία άλλωστε, να νιώσουν πως έχουν έναν καινούριο σκοπό, μια καινούρια κατάκτηση.
«Η έκθεση είναι και από τα δύο καλλιτεχνικά εργαστήρια μας. Όποιος έρθει, θα δει έργα που έχουν φτιαχτεί από ασθενείς τα προηγούμενα χρόνια. Το ευχάριστο είναι, το μεγάλο διάστημα των δύο μηνών που μας δόθηκε από την Υδρία και το ενδιαφέρον της κ. Αρβανιτάκη και του Τάσου Αρβανιτάκη που είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί τα έργα αυτά ξαφνικά, είναι επισκέψιμα για τον κόσμο, ένα μεγάλο διάστημα» αναφέρει στην Parallaxi ο υπεύθυνος των εργαστηρίων και γνωστός ζωγράφος Σώτος Ζαχαριάδης.
«Εγώ θεραπεύτηκα από αυτή τη διαδικασία…»
Η Χαρούλα, είναι μία από τις ζωγράφους που έργα της μπορούμε να δούμε στην Έκθεση ζωγραφικής του Ιδρύματος «Ιδρύα». Η νεαρή γυναίκα δέχτηκε να μιλήσει για την εμπειρία της από τα εργαστήρια, για την ανάγκη της να ζωγραφίζει και για την πίστη της, ότι θεραπεύτηκε λόγω της ζωγραφικής.
«Με την ζωγραφική ασχολούμαι από μικρό παιδί, με έμφαση στην λεπτομέρεια μάλιστα. Τότε, πριν το νηπιαγωγείο, έλεγα ότι θα γίνω ζωγράφος. Όμως, στο πέρασμα των χρόνων, το ξέχασα. Το θυμήθηκα όταν ήρθα σε επαφή με τον Σώτο Ζαχαριαδή και ήταν κάτι μαγικό αυτό!
Εγώ, μπορώ να πω ότι θεραπεύτηκα από αυτή τη διεργασία. Το τελευταίο μου ψυχιατρείο που έκανα ήταν το 2018, είχα ένα μανιακό επεισόδιο πολύ μεγάλο κι όταν ήρθα στα συγκαλά μου και έπεσα, ήμουν έναν χρόνο στο κρεβάτι. Όλο το ’19 έκατσα σε ένα κρεβάτι. Δεν έκανα τίποτα, ο μπαμπάς μου μου έφερνε να φάω. Ξυπνούσα και στεναχωριόμουν που ξύπνησα τότε για να φανταστείτε, δεν είχε κανένα νόημα η μέρα μου. Όταν λοιπόν συνήλθα και άρχισα να κάνω μέσα στο σπίτι καμία δουλειά, μου ήρθε η ανάγκη να ζητήσω από τον μπαμπά μου μερικά μπλοκ ακουαρέλας, νερομπογιές, τέμπερες, πινέλα, ξυλομπογιές. Κάθε μέρα ζητούσα και κάτι ακόμα κι αυτός μου το έφερνε. Με στήριξε πάρα πολύ ο μπαμπάς μου… Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω σιγά σιγά και έδειχνα τις ζωγραφιές στον ψυχίατρο μου. Άλλωστε αυτή ήταν και η μόνη έξοδος μου από το σπίτι. Αυτός μου μίλησε για το καλλιτεχνικό εργαστήρι του κ. Ζαχαριάδη που μέχρι τότε δεν το γνώριζα, και ας είχα νοσηλευτεί έξι φορές από το 2013. Ενώ λοιπόν, ζωγράφιζα στο σπίτι μόνη μου, πήγα στο εργαστήρι για κοινωνικοποίηση. Όλο αυτό, η συνάντηση με άλλους ανθρώπους, τα ερεθίσματα από άλλα έργα, τα υλικά ήταν που με θεράπευσαν. Εγώ έτσι πιστεύω πως έγινε. Γίνεται σπουδαίο έργο εκεί και δεν πρέπει να σταματήσει αυτή η προσπάθεια που κάνει ο κ. Ζαχαριάδης. Είναι μεγάλη βοήθεια για τους ασθενείς.
Πηγή: parallaximag.gr