Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, όλα διαφορετικά και όλα τόσο αδιάφορα χωρίς εσένα. Η ίδια καθημερινότητα, η ίδια βαρετή πραγματικότητα. Τα πάντα σε ζητάνε, όλα σε θυμούνται και δεν σε ξεχνούν.
Δεν σε ξεχνάω ούτε εγώ. Επιλέγω να σε θυμάμαι και κρατάω από εμάς μικρές, καθημερινές στιγμές. Μέσα από αυτές τις στιγμές σε ζω, σε μαθαίνω από την αρχή. Αδιαφορώ για τις άλλες, τις άσχημες στιγμές και επικεντρώνομαι στις όμορφες αναμνήσεις. Αυτές δεν είναι εξάλλου που μετράνε;
Θυμάσαι; Θυμάσαι τις βόλτες μας στη Λίμνη; Ή μήπως τις βραδινές μας περιπλανήσεις στο κάστρο; Τους περπάτησα ξανά αυτούς τους δρόμους, είτε μόνη είτε με παρέα. Πίστεψέ με, δεν ήταν το ίδιο. Κάτι έλλειπε και ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο τί είναι αυτό. Μα, φυσικά εσύ.
Εσύ και όλα όσα ζήσαμε τότε και αναγκαστήκαμε να διακόψουμε. Ίσως ήμασταν παιδιά, τόσο στην ηλικία όσο και στο μυαλό. Με την επιπολαιότητά μας να μας κυριεύει, αδιαφορούσαμε για τα πάντα και ξεχνούσαμε πολλές φορές την ουσία. Και η ουσία είναι μια. Εγώ και εσύ μαζί.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια. Όλα παρέμειναν ακριβώς εκεί, έτσι όπως τα άφησες. Αλλά πλέον εγώ, τα βλέπω τόσο ξένα και απόμακρα. Περιμένουν να τους δώσεις ζωή εσύ, ακόμα και αν ξέρω πως δεν θα γίνει αυτό. Δεν ελπίζω πια. Δεν περιμένω κάτι. Απλώς σκέφτομαι, θυμάμαι και δεν ξεχνάω. Και ξέρω πως ούτε εσύ ξεχνάς…