Ήταν τότε, λίγο μετά που άλλαξε αυτός εδώ ο μήνας, που πίστευα πως κάπως θα αλλάξει η ζωή μου. Γενικά πάντα το πίστευα, μόνο το πίστευα όμως. Καμία πράξη, καμία πρωτοβουλία. Μόνο τηλεόραση και ντελίβερι. Και όχι δεν έχω τα λίγα παραπάνω κιλά που κανείς δε θέλει και όλοι έχουν. Απλά τονίζω το μέγεθος της σαπίλας.
Έτσι λοιπόν, μια Παρασκευή που ήταν να πάω σε συναυλία, χωρίς παρέα, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ακυρώθηκε. Στεναχωρήθηκα. Μπήκα στο efood και παρήγγειλα – κλασσικά- και έβαλα να κατέβει μια σάπια ταινία. Η Παρασκευή μου είχε όλες τις προϋποθέσεις για να είναι σαν όλες τις άλλες. Σάπια, έζεχνε!
Ώσπου άκουσα ένα τραγούδι στο youtube, το οποίο δε θέλω να το μοιραστώ… για την ώρα. Μου άλλαξαν οι βίδες, φώτισαν τα λαμπάκια μου. Τρελάθηκα. Πήρα την ζωή στα χέρια μου μετά από πολύ, πάρα πολύ καιρό! Λες και το σύμπαν συνωμότησε μια φορά προς τιμήν μου.
Έκανα ένα ζεστό μπάνιο, χωρίς μουσική, πέταξα την κρέπα, έστριψα ένα τσιγάρο και βγήκα. Πήγα σε ένα γνωστό μπαράκι, έτσι χωρίς παρέα. Ήπια.
Ήταν και άλλοι σαν εμένα. Μόνοι και απελπισμένοι. Χωρίς ουσιαστική ζωή. Που απλά έκαναν ντελίβερι, πήγαιναν σχολή σαν ρομπότ, κάπνιζαν και έμεναν σπίτι. Προσπάθησα να σκεφτώ τι έφταιξε και είναι όλοι τόσο όμοιοι. Αποτυχημένες σχέσεις, μοναξιά από επιλογή, λάθος παρέες, ντέρτια, τι; Τότε κατάλαβα πως η μοναξιά ίσως τελικά να μην είναι και κατάντια. Ίσως να μην είναι καν κακό. Κατάλαβα πως η μοναξιά είναι παντού. Αλλά ήταν όμορφα γιατί ξάφνου έγινε παρέα. Ήμασταν μια παρέα από μονάδες. Που τελικά είχαμε όλοι κάτι κοινό. 2 κοινά για την ακρίβεια. Το προφανές, ότι ήμασταν μόνοι και το άλλο, το περίπλοκο. Η ανάγκη για παρέα που σου έδινε θάρρος και 100 κιλά κοινωνίκοτητα.
Εκείνο το βράδυ πέρασα υπέροχα. Μετά από πολύ, πάρα πολύ καιρό. Εκείνο το βράδυ ένιωσα μια στάλα ευτυχίας στο μεθυσμένο κατά τ’άλλα χαμόγελό μου. Μου είπαν να πάμε για καφέ αύριο, μη χαθούμε. Πήγαμε. Τα είπαμε. Γνωριστήκαμε.
Σύμπαν; Ναι εσένα λέω. Ευχαριστώ!
Το γαμώτο;! Γιατί υπάρχει ρε φίλε πάντα ένα γαμώτο;
Την ώρα που μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο, που έχεις ενώσει ό,τι σπασμένο βρισκόταν μέσα σου, εκείνη την περιέργη ώρα, έρχονται οι διακοπές του καλοκαιριού. Φτάνει η στιγμή που πρέπει να πακετάρεις, να κάνεις απόψυξη και να αποχωριστείς τα Γιάννενα.
Δεν αποχωρίζεσαι απλά μια πόλη, μια πόλη που για 5 χρόνια θεωρείς σπίτι σου. Αποχωρίζεσαι στιγμές, βράδια και ανθρώπους που θεωρείς οικογένεια. Εδώ θα πεις πως οικογένεια είναι μόνο μία. Συμφωνώ! Οικογένεια όμως είναι και αυτή που σε μαθαίνει να ζεις χωρίς να είναι κοντά σου η “μια σου οικογένεια”.
Και επίσης πάλι θα μου πεις, τόση ώρα “κλαίγεσαι” για την μοναξιά. Αυτό είναι το σύμπαν. Δεν έχεις πολλά, παίρνεις σε μια έκλαμψη του χρόνου, λίγη ευτυχία και ύστερα πάλι πρέπει να ρίξεις την αυλαία, να σκουπίσεις τη λύπη και να φύγεις.
Εγώ και πάλι σε ευχαριστώ. Γιατί είσαι καλός δάσκαλος, σύμπαν. Γιατί μου δίνεις φίλους καρδιακούς που θα τους θυμάμαι αν όχι για πάντα, τουλάχιστον για πολύ πολύ καιρό. Γιατί με έκανες να σηκωθώ. Γιατί είχα την τύχη να βρίσκομαι στα Γιάννενα, που όλα γίνονται λίγο πιο μαγικά. Να φταίει η λίμνη, το Κάστρο, το πορτοκαλοροζ ηλιοβασίλεμα.